Dzieciństwo

Nieopodal gmachu warszawskiej filharmonii, wieczorem 25 stycznia 1913 roku, przyszedł na świat Witold Lutosławski. Był trzecim, najmłodszym synem trzydziestotrzyletniej Marii z Olszewskich i trzydziestodwuletniego Józefa Lutosławskiego. Dziewięć lat wcześniej urodził im się Jerzy, a cztery lata wcześniej – Henryk.

Pierwsze lata życia upłynęły Witoldowi w Drozdowie, w majątku położonym nieopodal Łomży, od połowy XVIII wieku należącym do rodziny Lutosławskich. Spokojnej egzystencji mieszkańców Drozdowa kres położyła pierwsza wojna światowa. Zmuszeni do ucieczki przed wojskami niemieckimi, w sierpniu 1915 roku ewakuowali się do Moskwy. Lutosławscy, od lat zaangażowani w ruch niepodległościowy, również teraz, w Rosji, kontynuowali działalność polityczną. Z tragicznym skutkiem: bolszewicy aresztowali Józefa oraz jego brata Mariana i we wrześniu 1918 roku obu rozstrzelali. Do niepodległej już Polski Maria Lutosławska powróciła z osieroconymi synami.

Zanim wynaleziono radio i fonograf, w wielu domach czas wolny od pracy i innych obowiązków umilano sobie grą i śpiewem. Nie inaczej działo się w rodzinie Lutosławskich, toteż wcześnie okazało się, że Wituś zdradza wyjątkową wrażliwość na muzykę. Matka zaczęła uczyć sześciolatka gry na fortepianie, a wkrótce chłopiec zaczął samodzielnie układać drobne utwory na fortepian.